Chaos

Zo nu en dan (momenteel nu) is mijn leven met betrekking tot school een ongeorganiseerde puinhoop waar nog minstens 2x per dag een orkaan doorheen jaagt. Ik voel me als een oermens in een oneindige jungle, als een ramptoerist in het propvolle Newyork ofwel, als een haas in het nauw.

Op zulke momentel twijfel ik wat het beste is om te doen.
•Optie 1: lekker laybacken, alles komt goed, toch?
•Optie 2: puinruimen niet wetende waar te beginnen.

Nadat ik altijd eerst voor optie 1 ga, en dus nog een aantal dagen rustig aan doe en verwacht dat het goed komt realiseer ik me dat het niet werkt en ik toch echt moet puinruimen. Waarom ik optie 1 iedere keer weer probeer? Houd het er maar op dat het in mijn 'systeem' zit.

In ieder geval, nadat ik mijn goede besluit heb genomen bedenk ik me nog een aantal keer waar ik het beste kan beginnen. Je weet hoe dat gaat, welk vak? Welke opdracht? Hoeveelheid tijd? Dit kost me gemiddeld zo'n 2 dagen, en dan..

Dan is het moment daar, ik,ga als een malle huiswerk maken, leren voor de 2 eeuwen die ik achter lig en dan trots voor me uit staren en denken; yes ik heb het maar weer gefikst. Het gevoel van glorie is van korte duur, omdat ik nu mijn organisatorisch competent in werking zet, en school dus bij houd!

Na al de ellende vraag ik me af, waarom? - Je weet, reflecteren is goed! - Vervolgens weet ik hier geen goed antwoord op en heb ik om de 8 weken een ongeorganiseerde chaos, met orkaan. Ach, zolang het maar goed komt, toch?

Nu vraag jij je vast af waarom ik dit in godsnaam heb opgeschreven? Attentie dit is ter preventie! Mooi gezegt toch?  Mocht er weer een orkaan aankomen zal ik dit nog eens lezen, denk ik!

Alsjeblieft

'Je donkere ogen, mijn blauwe starend naar de jouwe, 

je handen, je lachende lippen en zelfs je mooie witte tanden. 

Je warrige haren, als een georganiseerde chaos van plukjes, 

langzaam wrijf ik je haar in nog meer stukjes.

Je lieve gezicht, dat is waar ik voor zwicht.

Je leuke manier van praten, ''ik moet

je nu echt gaan laten''

Eindeloos kan ik tegen je kletsen,

om ondertussen een beeld van je te schetsen.

De dingetjes die je tegen me zegt,

ze raken me oprecht.

De woorden komen binnen, 

foutloos stromende zinnen.

Je maakt me aan het blozen,

lachen en stralen,

Mijn hersenen beginnen weer af te dwalen.

Deze was voor jou,

spreek je gauw!

liefs x

Spellen

Soms, dan heb ik van die dagen dat ik het helemaal gehad heb. Gewoon met alles en iedereen, vandaag was typisch zo'n dag. Het begon fijn, lekker uitslapen in de middag een keer naar school, natuurlijk had mijn trein weer vertraging, wanneer ook niet?

Eenmaal op school stelde de les niet veel voor, wat gebazel over gespreksvoering. - I'm in your head
Enfin, ik had het overleefd en wilde graag terug naar huis. Ik zag mijn trein staan, rende ernaar toe, en met dat ik aankwam reed de trein voor mijn neus weg. Lekker, half uur wachten.

In dat half uur heb ik mezelf weer nuttig gemaakt, eerst de krant gelezen daarna wat met de telefoon 'gekloot' en toen begon ik met lezen in mijn 'praktische cursus spelling' boek. Pagina na pagina ellende, duizenden regels, miljoenen uitzonderingen. Hoe moet ik dat ooit onthouden? Beter, hoe moet ik dat ooit correct toepassen?!

Oké, werkwoordspelling is belangrijk, dan schrijf je tenminste relatief gezien, fatsoenlijk. Wanneer ik een koppelteken moet plaatsen en wanneer niet, tja dat boeit me niet zo veel. Ik werd nog gelukkiger toen ik de pagina's over het trema zag. Voor deze regel, is een regel. Dat begon heel simpel, dus ik was blij verrast. Toen ik verder las, stond er dat je moet bepalen waar de klemtoon op valt. Oké, makkelijker gezegd dan gedaan, zeker bij woorden die je niet kent. Ik zat hard op in de trein verschillende woordjes te zeggen met steeds de klemtoon op een andere klankcombinatie. Puur genot voor mijn medereizigers, maar zoals eerder geschreven, de meesten reizen met oortjes dus 'de schade' viel te overzien.

Eenmaal thuis beland, ging ik gezellig verder met studeren aangezien mijn tentamen eraan komt. Trouwens, telkens als ik een zin met eraan, ervoor of erover typ, denk ik alleen maar: voorzetselvoorwerp! Oh lord, wat moet dat dadelijk met spellingregels worden..

In ieder geval, ik heb nog even (4 weken) de tijd om me rot te oefenen, te leren en vooral, uitzonderingen onthouden. Wat je ook doet, spel goed.

Jou.

Samen, samen met jou zijn. Dat is het enige wat ik wilde,

het enige waar ik aan kon denken en het enige wat mij bezig hield. 

Ik denk iedere dag aan je, je mooie gezicht, je blauwe ogen,

je mooie tanden, je lachende lippen. Samen met jou,

wil ik in het gras liggen, naar de zon kijken,

de wolken namen geven, samen in de zevende hemel zweven.

Het enige wat mist ben jij, je weet niet wat ik voor je voel,

je weet niet hoe vaak ik aan jou denk. Wil je met me mee? 

In het gras, samen, laten wij over onze schaduw heen springen,

zodat wij schitteren in de zon. Als koppel, voor nu en altijd.

 

Ik schrik wakker, weer weg uit mijn mooie fantasie.

Terug in de realiteit, zittend op een stoepje tussen

mensen die haast hebben. Ik zie je niet meer, ik ben alleen,

in een wereld vol spanningen. Ik moest maar eens naar huis gaan,

ik had nog genoeg te doen. Ik moest over je gaan schrijven,

heel de nacht, voor slapen had ik geen tijd.

Op school snapte de leraar dat niet, ik had geen tijd voor huiswerk,

ik had zelfs geen tijd om te slapen. Ik moest je opschrijven.

 Op papier, snel en veel. Voordat ik je kwijt raakte in mijn geheugen,

ik wilde je niet verliezen.

Tot op die ene dag, dat ene moment. Ik was op de juiste plaats en de juiste tijd,

dit moest mijn geluksdag worden, dit was het moment

dat ik aan jou kon vertellen hoe ik me voelde.

Dat ik een boek over je had, dat je vast prachtig zou vinden.

Dit was het moment! Wat deed ik, ik zei ‘hoi’, zo belabberd als maar kon.

Mijn kans, in het water. Later, mijn boek vol met tranen,

tranen die ik gehuild heb, denkend aan jou.

Ik wil het je vertellen, maar het lukt me niet.

Wat ik ook probeer, ik denk aan jou, en dat zal altijd zo blijven.

Het land

Wij zaten aan de waterkant,

In een naamloos land.

Wij zaten geborgen,

In het land zonder zorgen.

Wij keken naar de kant, naar de horizon

Vanuit de rand, zwevend en starend naar de luchtballon

Blauwe bessen en bleken blinde gezichten,

Staren naar ons, ze zwichten.

Aan de schitterende overkant,

Ik wil weg, met jou

Naar daar, ver weg van ons land

Wonen in het land met zorgen,

Ik wil weg, heel gauw

Naar daar, het land van ons morgen

Ultiem genot!

Vijf dagen in de week, ben ik te brak in de ochtend. Vanzelfsprekend stap ik in de bus, ga op de vijfde stoel van links zitten, wacht tot dat ik op het station aan kom en druk vervolgens het liefst 21 maal op de stop knop. Na de 1^e keer stopt de bus al, toch wil ik nog 20 keer drukken. Mocht je het je afvragen, neen ik heb geen afwijkend gedrag of enge ziekte.

Vervolgens slenter ik richting het perron, kijkend naar een eindeloos mistig treinspoor. Wat is mijn leven toch een feest om 08.05 in de ochtend. De trein komt aan, ik ga met mijn tenen over de witte stoeprand staan, kijken, reikend naar mijn trein. Om me heen denken nog zo’n honderd mensen hetzelfde; ‘Ik wil zitten in de trein!’. Graag ruk ik iedereen aan zijn haren aan de kant, stap ik als eerste in en ga ik zitten. In het echte leven gaat het toch anders, ik word verdrongen in de mensenmassa, kan geen kant meer op en beland op de trap. Dan komt er een groepje jongens, ze vertellen in de vroege ochtend over zuipen, kotsen en bitterballen. Weer voel ik me intens gelukkig, de eerste ochtend van de 5, bedenkend dat ik er dus nog 4 te gaan heb.

Maargoed, ik zet me erover heen en probeer niet naar de jongens te luisteren, op wilde weekendverhalen zit ik niet te wachten. Wat vertellen mensen toch veel in de trein, ik hoor veelvuldig verhalen die ik totaal niet zou willen weten, scheidingen, relatieproblemen en vreemdgaan is dagelijkse kost op mijn traject. Geen wonder dat de meeste mensen met muziek in de oren treinreizen. Geloof mij, als fervent treinreizigster, oortjes is hoognodig. Zie het als een redmiddel, net als een paraplu wanneer je in een stortbui loopt.

Doelloos staar ik naar buiten, kijkend naar de omgeving. Prachtig ook, gras, weiland en appelboompjes. Er bekruipt me een gevoel van sarcasme, maar ach, dat heb je wel eens. Starend naar buiten is het moeilijk mijn ogen open te houden, gelukkig voor mij, schokt te trein af en toe ontzettend. Bedankt, dat houdt me wakker! Ik voel me echt stukke beter als ik de brug zie, na de brug nader ik mijn station, kan ik uit dit monster van staal.

Langzaam loop ik richting de deur, stap uit en denk, nog 4 ochtenden. Godzijdank.

- Mijn stuk is ook gepubliceerd op www.metronieuws.nl  http://metrocolumn.nl/view/cxxa

Introductie

Juist ja, dit is de eerste keer dat ik een blog maak, dus het is nog even wennen en rondkijken. Ik weet nog niet precies hoe dit werkt, ja ik ben een 'groentje'. Enfin, ik wil een blog starten waar ik random dingen op post, gewoon wat ik denk..  - stream of consciousness - of dingen die ik meemaak, mocht ik wat meemaken. Ik wil een leuke blog neerzetten, met boeiende verhalen.

De echte reden voor deze blog is dat ik graag schrijf, ik wil graag dat mensen mijn verhalen lezen en waarderen evenals bekritiseren. Laat je gaan. Op dit blog is een diversiteit aan teksten te vinden, columns, poëzie en proza. Sommige stukken zijn geschreven voor mijn opleiding - Nederlands, anderen gewoon voor de lol.

Groetjes :)