Jou.

Samen, samen met jou zijn. Dat is het enige wat ik wilde,

het enige waar ik aan kon denken en het enige wat mij bezig hield. 

Ik denk iedere dag aan je, je mooie gezicht, je blauwe ogen,

je mooie tanden, je lachende lippen. Samen met jou,

wil ik in het gras liggen, naar de zon kijken,

de wolken namen geven, samen in de zevende hemel zweven.

Het enige wat mist ben jij, je weet niet wat ik voor je voel,

je weet niet hoe vaak ik aan jou denk. Wil je met me mee? 

In het gras, samen, laten wij over onze schaduw heen springen,

zodat wij schitteren in de zon. Als koppel, voor nu en altijd.

 

Ik schrik wakker, weer weg uit mijn mooie fantasie.

Terug in de realiteit, zittend op een stoepje tussen

mensen die haast hebben. Ik zie je niet meer, ik ben alleen,

in een wereld vol spanningen. Ik moest maar eens naar huis gaan,

ik had nog genoeg te doen. Ik moest over je gaan schrijven,

heel de nacht, voor slapen had ik geen tijd.

Op school snapte de leraar dat niet, ik had geen tijd voor huiswerk,

ik had zelfs geen tijd om te slapen. Ik moest je opschrijven.

 Op papier, snel en veel. Voordat ik je kwijt raakte in mijn geheugen,

ik wilde je niet verliezen.

Tot op die ene dag, dat ene moment. Ik was op de juiste plaats en de juiste tijd,

dit moest mijn geluksdag worden, dit was het moment

dat ik aan jou kon vertellen hoe ik me voelde.

Dat ik een boek over je had, dat je vast prachtig zou vinden.

Dit was het moment! Wat deed ik, ik zei ‘hoi’, zo belabberd als maar kon.

Mijn kans, in het water. Later, mijn boek vol met tranen,

tranen die ik gehuild heb, denkend aan jou.

Ik wil het je vertellen, maar het lukt me niet.

Wat ik ook probeer, ik denk aan jou, en dat zal altijd zo blijven.