Vijf dagen in de
week, ben ik te brak in de ochtend. Vanzelfsprekend stap ik in de bus, ga op de
vijfde stoel van links zitten, wacht tot dat ik op het station aan kom en druk
vervolgens het liefst 21 maal op de stop knop. Na de 1e keer stopt
de bus al, toch wil ik nog 20 keer drukken. Mocht je het je afvragen, neen ik
heb geen afwijkend gedrag of enge ziekte.
Vervolgens slenter
ik richting het perron, kijkend naar een eindeloos mistig treinspoor. Wat is
mijn leven toch een feest om 08.05 in de ochtend. De trein komt aan, ik ga met
mijn tenen over de witte stoeprand staan, kijken, reikend naar mijn trein. Om
me heen denken nog zo’n honderd mensen hetzelfde; ‘Ik wil zitten in de trein!’.
Graag ruk ik iedereen aan zijn haren aan de kant, stap ik als eerste in en ga
ik zitten. In het echte leven gaat het toch anders, ik word verdrongen in de
mensenmassa, kan geen kant meer op en beland op de trap. Dan komt er een
groepje jongens, ze vertellen in de vroege ochtend over zuipen, kotsen en
bitterballen. Weer voel ik me intens gelukkig, de eerste ochtend van de 5,
bedenkend dat ik er dus nog 4 te gaan heb.
Maargoed, ik zet me
erover heen en probeer niet naar de jongens te luisteren, op wilde
weekendverhalen zit ik niet te wachten. Wat vertellen mensen toch veel in de
trein, ik hoor veelvuldig verhalen die ik totaal niet zou willen weten,
scheidingen, relatieproblemen en vreemdgaan is dagelijkse kost op mijn traject.
Geen wonder dat de meeste mensen met muziek in de oren treinreizen. Geloof mij,
als fervent treinreizigster, oortjes is hoognodig. Zie het als een redmiddel,
net als een paraplu wanneer je in een stortbui loopt.
Doelloos staar ik
naar buiten, kijkend naar de omgeving. Prachtig ook, gras, weiland en
appelboompjes. Er bekruipt me een gevoel van sarcasme, maar ach, dat heb je wel
eens. Starend naar buiten is het moeilijk mijn ogen open te houden, gelukkig
voor mij, schokt te trein af en toe ontzettend. Bedankt, dat houdt me wakker!
Ik voel me echt stukke beter als ik de brug zie, na de brug nader ik mijn
station, kan ik uit dit monster van staal.
Langzaam loop ik
richting de deur, stap uit en denk, nog 4 ochtenden. Godzijdank.
- Mijn stuk is ook gepubliceerd op www.metronieuws.nl http://metrocolumn.nl/view/cxxa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten